අපට වෙච්ච දේ 008: සූර පප්පා බලන්න වුනු හේතුව.

සූර පප්පා හෙවත් Asterix ගැන මම හිතන්නේ අපි කව්රු කව්රුත් යමක් දන්නවා. එකට ගොඩාක්ම හේතු වුනේ කතා සිංහලෙන් හඬකවලා ටෙලිවිෂන් එකෙන් පෙන්නපු එක. 1959දී මුලින්ම කරලියට ආපු ප්‍රංශ චිත්‍ර කතාවක් වුනු Asterix කතා ලියුවේ රෙනේ ගොසින්නි. චිත්‍ර ඇඳ හැඩ වැඩ දැම්මේ ඇල්බර්ට් උඩර්සෝ. 1959-89 කාලයේ පලවූ ප්‍රංශ චිත්‍රකතා සඟරාවක් වූ Pilote සඟරාවේ තමයි මුලින්ම Asterix කතා පල වුනේ. 1977 සිදු වූ ගොසින්නිගේ අකල් මරණින් පස්සේ Asterix කතා නිර්මාණය කිරීම, එනම් ඇඳීම පමණක් නොව ලිවීමත්, උඩර්සෝ කරට ගත්තා. මේ වෙනවිට Asterix පොත් 34ක් පල වී තිබෙනවා. ඉන් බොහොමයක් ලෝකයේ ප්‍රධාන භාෂා රැසකට පරිවර්තනය වී තිබෙනවා. එමෙන්ම එයින් සමහර කතා ආශ්‍රයෙන් කාටූන් චිත්‍රපට නිපදවුණු අතර කතා කිහිපයක් ආශ්‍රයෙන් සාමාන්‍ය චිත්‍රපටත් බිහි වුනා. ලංකාවේ සිංහලට හඬකවා පෙන්වන්නේ ඒ කාටූන් චිත්‍රපටවලින් කිහිපයක්.

සූර පප්පා "ජීවත් වූ කාලයේ", එනම් ක්‍රි. පූ. පළමු සියවසේ ගෝල් දේශය. Wikimedia Commons



මම හිතන්නේ සූර පප්පා කතාවල "ඓතිහාසික පසුබිම" ගැන මම කියන්නට අවශ්‍ය නැහැ. මොකද ගොඩක් දෙනා ඒක දන්නා නිසා. අද මම කියන්නට යන්නේ සූර පප්පා නොබලා ඉඳලා මට වෙච්ච ඇබැද්දියක් ගැන!

සූර පප්පා කතා මුලින්ම සිංහලෙන් විකාශය වුනේ අපි ඕලෙවල් පන්තියේ ඉන්නකොට. ඒ කාලේ ඒ කතා ගියේ රෑ නවයට වගේ මතක. දවස නම් සෙනසුරාදා. (මේ කාලේ රෑට ඒ වෙලාවලට පෙන්නන වැඩසටහන්වලට වැඩිය සූර පප්පා දාහෙන් සම්පතයි). ඉතින් අපේ මල්ලි බොහොම උනන්දුවෙන් ටෙලිවිෂන් එක දාගෙන සූර පප්පා බලන්න පුරුදු වුනා. මම නම් ඒ වෙලාවට ටීවී එක පැත්තවත් බැලුවේ නැහැ. ඇයි ඉතින් "සූර පප්පා පොඩි ළමයින්ගේ කතාවක් නේ. ඕලෙවල් කරන වයසේ අපි පොඩි උන්ය? අපිට හරියනවය ඔව්වා?" වගේ පොර ටෝක් දීලා මම පැත්තකට වෙලා හිටියා. කතාව ටිකක් ෆන් වගේ පෙනුනා තමයි. ඒ වුනාට, පොඩි එවුන්ගේ කතා බලන්න නම් මට එච්චර ආසාවක් ආවේ නැහැ.

පලවෙනි සතියේ නම් ලොකු ආපදාවක් වුනේ නැහැ. ඉස්කෝලේ ගියාම දැනගත්තා පන්තියේ දෙතුන් දෙනෙක් සූර පප්පා බැලුවා කියලා. ලොකු අව්ලක් නැහැ. අපි "පොරවල් ටික" උන්ටත් පොඩි ළමයි වගේ හැසිරෙනවා කියලා බයිට් එකක් දාලා සාමාන්‍ය විදියට හිටියා. ආපදාවක් නැහැ.

දෙවැනි සතිය විතර වෙද්දී වැඩේ ටිකක් සීරියස් වෙන්න පටන් ගත්තා. දැන් කලින් සතියට වැඩිය කට්ටිය සූර පප්පා බලනවා. සඳුදා ඉස්කෝලේ ගියාම වැඩේ ටිකක් අප්සට් වේගෙන එන බව තේරුනා. දැන් කට්ටිය සූර පප්පා ගැන කතාව. සූර පප්පා බලන කට්ටිය එක එක විහිළු කෑලි කියා කියා, මතක් කර කර, විනෝද වෙනවා. බලන්නේ නැති අපි ටික දෙනා උඩ බලාගෙන ඉන්නවා.

තුන්වෙනි සතිය වෙද්දී තත්ත්වය අන්තිම අසාධ්‍යයි. මුලින් සූර පප්පා බලන එවුන් ටික දෙනා නේ බයිට් වුනේ. දැන් නොබලන එවුන් බයිට් වෙන ප්‍රවනතාවයක් වර්ධනය වෙලා. කට්ටිය ෆන් එකේ කතාව මතක් කර කර වෙනවා. බලාපු නැති සමහරු බලපු එවුන්ට පින්සෙන්ඩු වෙනවා කතාව කියලා දෙන්න කියලා. අපිට හරිම තරහයි අපේ සමහර යාලුවෝ ගැන. "අපෝ, පොඩි උන්ගේ කතා කවුද බලන්නේ?" කියලා පොර ටෝක් දීලා ගෙදර ගිය එවුන් මෙන්න සූර පප්පා බලලා ඇවිත් අපිට පොර ටෝක් දෙනවා. ඒ වගේ සැලකියයුතු පිරිසක් "සටන පාවා දුන්නා." ඉතුරු වෙච්ච අපි කීප දෙනාට තේරුනා දිගටම පන්තියේ රැඳී ඉන්න නම් බහුතරයේ පැත්තට නැමෙන්න වෙන බව.

ඉතින් ඊළඟ සෙනසුරාදා නවය වෙද්දී, මෙච්චර දවස් අපේ මල්ලිට පොර ටෝක් දිදී හිටපු මමත් හීන්සැරේ ගිහින් අර මොකාද වගේ ටීවී එක ඉස්සරහා ඉඳගෙන සූර පප්පා බැලුවේ නැතැයි.

මට තවම තේරෙන්නේ නැහැ ඇයි ලොකු අයත් සූර පප්පා බලන්න එච්චර ආස වුනේ කියලා. මම ගැන කිව්වොත්, මම අදටත් සූර පප්පා බලනවා! අදත් "රැජිනට යවනවා කේක් එක" සින්දුව අහන්න බොහොම කැමතියි (ඔයාලත් කැමති ඇති මම හිතන්නේ). ඇයි එතකොට පීතරගේ "ගැටලුවක් නෑ, ප්‍රශ්නයක් කරගන්න එපා!" ප්‍රසිද්ධ ප්‍රකාශය ඒ කාලෙත් ඉස්කෝලේ පුරාම නිතර කියවෙන ප්‍රකාශයක් බවට පත් වුනා. දැනුත් සමහරවිට මට ඒ ප්‍රකාශය කටට එනවා. ඒ වගේම, අදටත් ඌරෙකුගේ පින්තූරයක් හරි දැක්කොත් මට මතක් වෙන්නේ ජිම් පප්පාගේ සුප්‍රසිද්ධ කියමන.

"ඌරන් නැති ලෝකේ මට කවර සැපතක්ද?"