අපට වෙච්ච දේ 005: ප්‍රයිවෙට් බස් එකේ ගිහින් ලෙඩ සුව කරගැනීම!

කාලෙකට පස්සේ පොඩි කතාවක් ලියන්න අවස්ථාව හොයා ගත්තා. පහුගිය දවස් ටිකේම මේ වගේ කතා කීපයක්ම ලියන්න ඔලුවේ තිබුනත්, සීරියස් ලිපි කීපයක්ම ලියපු නිසාත් වෙන වෙන වැඩ සෙට් වෙච්ච නිසාත් "අපට වෙච්ච දේ" ලියන්න අවස්ථාව ලැබුනේ නෑ.

ප්‍රයිවෙට් බස් කිව්වහම අපිට ඇති වෙන්නේ එච්චර ධනාත්මක අදහසක් නෙවෙයි. ඒ ගැන මම එච්චර කියන්න බලාපොරොත්තු වෙන්නේ නැහැ. නමුත් ප්‍රයිවට් බස්වලින් හොඳකුත් වෙන බව අපි අමතක කරන්න හොඳ නැහැ. එහෙම අමතක කරන එක අපි ප්‍රයිවට් බස් අයිති අයට සහ ඒවායේ රියදුරු, කොන්දොස්තරවරුන්ට කරන අසාධාරණයක්. උදාහරණයක් විදියට ගත්තොත්, අපි කොච්චර නම් වන්දනා ගමන්, විනෝද චාරිකා යන්න ප්‍රයිවට් බස් යොදා ගන්නවාද? පොසොන් කාලෙට එහෙම ලංගම බස්වලින් විතරක් වන්දනා ගමන් ගියොත් පාරවල්වල දුවන්න ලංගම බස් ඉතුරු වෙන එකකුත් නැහැ. අපිත් මාස කීපයකට කලින් එහෙම වන්දනා ගමනක් ගිය වෙලාවක ගත්තු ඡායාරූපයක් තමයි මේ තියෙන්නේ...

අර රුවන්වැලිසෑය බලන්න ගිය ගමනක් ගැන මම කලින් දවසක ලිව්වේ. ඒ ගියෙත් ඔය ගමනේදීම තමයි...

මම අද කියන්න යන කතාව සිද්ධ වුනේ පහුගිය ඔක්තෝම්බර් 8 වෙනිදා. ඊට කලින් දවසේ, ඒ කියන්නේ 7 වෙනිදා, තමයි 20-20 අවසන් තරඟය තිබුනේ. ඒ දවස්වල මම හිටියේ චේ ගුවේරා ගැන මම ලියපු ලිපිය ලියන්න සූදානම් වෙමින්. එත්, ලියනවා තියා හිතන්නවත් බැරි තත්ත්වයකට මම පත් වුනේ 7 වෙනිදා උදේ. කලින් දවසේ ඉඳන් මගේ වම් අතේ වැලමිටට යන්තම් උඩින් රිදෙමින් තිබුනා. 7 වෙනිදා තත්ත්වය බොහොම දරුණු වුනා. මගේ අත ඉදිමිලා, රතු වෙලා, වේදනාව ඉවසන්නම බෑ. සතෙක් කාලා කියලයි මට හිතුනේ. බ්ලොග් පෝස්ට් එකක් ටයිප් කරන එක කොහොම වුනත් වේදනාව ඉවසගන්න බැරුව මම හිටියේ. එදා ක්‍රිකට් මැච් එක බැලුවෙත් ඒ වේදනාව පිටින්. එදා රෑ හරියකට නින්ද ගියෙත් නැත්තේ මැච් එක පැරදුන එකටත් වැඩිය අතේ වේදනාව නිසා. ඊළඟ දවසේ නම් තත්ත්වය වෙනස් නොවුනොත් දොස්තර කෙනෙක් ලඟට යන්න වෙන බව මම හොඳටම දැනගෙන හිටියා.

ඔන්න ඉතින් මම 8 වෙනිදා, ඒ කියන්නේ සඳුදා උදේ වැඩට එන්න පිටත් වුනා. මම ලෑස්ති වුනේ පවා බොහොම අපහසුවෙන්. 120 බස් එකේ උදේට එනවා කියන්නේ වෙනමම දුකක් නේ. මට උදේ පාන්දර ලෑස්ති වෙන්න බැරි වුන නිසා බස් එකේ හිටගෙන එන්න වෙන බව දැනගෙන හිටියා. මම දහ අතේ කල්පනා කර කර ආවේ මගේ අතත් එක්ක කොහොම එන්නද කියලා. ඒ මදිවට අනිත් අතේ බෑග් එකක්!

කොහොමහරි මම බස් එකකට නැගලා ඇතුලට රිංග ගත්තා. ඒ වෙලාවට ඉතින් මැද පේලිය තමයි. වම් අත තියාගන්න ක්‍රමයක් ඇත්තෙම නැතුව මම ඒ අතින් එල්ලිලා අනිත් උරහිසට බෑග් එක ගත්තා. පැය බාගෙකටත් වැඩිය මම ඒ විදියට හිටගෙන ආවා. පුදුම වැඩේ කියන්නේ මිනිස්සු එහාට මෙහාට යන වෙලාවට එහා මෙහා වෙලා ඉඩ දෙන්න වුනාම ඇරෙන්න මට බරපතල වේදනාවක් දැනුනේ නෑ. මම බහින තැන ලං වෙනකොට ටිකක් සෙනග අඩු වෙන නිසා ලොකු කරදරයක් නැතුව බස් එකෙන් බහින්න මට පුළුවන් වුනා.

බස් එකෙන් බැස්සම තමයි මට සැබෑ වෙනසක් තේරුනේ. කලින් තිබුන වේදනාවෙන් බාගයකටත් වැඩිය අඩු වේදනාවක් තමයි දැන් දැනුනේ. ඒ වුනත් මම පරිස්සම් වුනේ මේ තාවකාලික සමනය වීමක් විතරක් කියලා හිතාගෙන. නමුත් දවස ගත වෙද්දී වේදනාව තවත් අඩු වුනා මිස වැඩි වුනේ නෑ. එදා හවස මම ගෙදර ඇවිත්, ටිකක් අමාරුවෙන් වුනත් චේ ගැන පෝස්ට් එක ටයිප් කළා.

පැය බාගයක් බස් එකේ එල්ලිලා ඇවිත් වේදනාවෙන් බාගයක් අඩු වුනා නම්, පැයක් විතර ආවානම් ලෙඩේ නිට්ටාවටම සනීප වෙන්නත් ඉඩ තිබුනා. ඇත්තටම, ප්‍රයිවට් බස්වලින් යද්දී අතපය කැඩෙන්න වගේම ඇතැම්විට අතේ පයේ ලෙඩ සනීප වෙන්නත් ඉඩ තියෙන බව මට තේරුම් ගියේ එදා තමයි.