අපට වෙච්ච දේ 001: නිදහස් චතුරශ්‍රයේ ඡායාරූප ගැනීම

සකල සිරින් පිරි සිරි ලංකාවේ ජීවත් වෙද්දී අපිට සිද්ධ වෙච්ච දේ විවිධයි. ඒ ගැන කතා ටිකක් ලියන්න හිතුනා. ටික දවසක් හිටන් මගේ ඔලුවේ තිබ්බ දෙයක් මේ. සීරියස් දේවල් ලියන ගමන් පොඩි ෆන් එකක් ගත්තට කමක් නෑ නේ. මේකට 001 කොටස කියලා දැම්මේ පුළුවන් උනොත් කතා සීයක්වත් ලියන්න අදහස් කරගෙන. ඒ වුනත් කතා දහයක්වත් ලියයිද බලමුකෝ..

කතාව පටන් ගන්න හිතුනේ අපේ නිදහස් ස්මාරකයෙන්. ඒ කියන්නේ කොළඹ 7, නිදහස් චතුරශ්‍රයෙන්. මේක ඉදි කිරීම ආරම්භ වෙලා තියෙන්නේ අපේ රට ඩොමීනියන් තත්ත්වයේ නිදහස ලබල අවරුද්දකින්, ඒ කියන්නේ 1949 පෙබරවාරි 4 වනදා, කියලා තමයි සඳහන් වෙන්නේ. අපේ නිදහස නැති කරපු උඩරට ගිවිසුම අත්සන් කරපු මහනුවර මගුල් මඩුවේ ආකෘතිය ආශ්‍රයෙන් තමයි මෙය හදල තියෙන්නේ. මට තේරෙන්නේ නැති එක දෙයක් තමයි අපේ නිදහස නැති කරපු තැනක් මතක් කරලා ඇයි නිදහස සමරන ස්මාරකය හැදුවේ කියන එක. මෙහි ඇතුලත විජය කුමාරයා ලංකාවට ආපු සිද්ධිය හෙවත් විජයාවතරණයේ ඉඳන් ලංකාවේ ඉතිහාසයේ අවස්ථා දැක්වෙන චිත්‍ර තියෙනවා. ඒ වගේම 2008 දී මෙතනම නිදහස් කෞතුකාගාරයක් විවෘත කළා. මේ තියෙන්නේ මම ගත්තු නිදහස් චතුරශ්‍රයේ ඡායාරූපයක්.

මේ වගේ ඡායාරූපයක් ගන්න එතනට යන්න එපයි. මම මේ කියන දේ වුනේ අන්න එහෙම යන වෙලාවෙයි.

එදා 2010 අගෝස්තු මාසේ එක්තරා ඉරිදා දවසක්. මමයි, මගේ වෙන්න නෝනයි දෙන්නා ලයනල් වෙන්ඩ්ට් එකේ නාට්‍යයක් බලන්න යන්න හිටියේ. (ඒක ගැනත් පස්සේ කියන්නම්) කොහොම හරි නාට්‍යය පටන් ගන්න තව ටිකක් වෙලා තිබුන නිසා අපි නිදහසේ නිදහස් චතුරශ්‍රය පැත්තේ රවුමක් දාන්න තීරණය කළා. නරක වෙලාවට වඳුරට දැලි පිහිය (ඒ කියන්නේ මට ඩිජිටල් කැමරාව) අහුවෙලයි තිබුනේ. ඉතින් මට ඕනේ කළා මගේ ඡායාරූපකරණ හැකියාව ලොවට පෙන්වීම සඳහා, මූණු පොතේ දාන්න පින්තූර ටිකක් ගන්න.

දැන් ඉතින් අපි ජාතික ලේඛනාරක්ෂක දෙපාර්තමේන්තුව පැත්තේ ඉඳලා නිදහස් මාවත දිගේ, නිදහස් චතුරශ්‍රය පැත්තට නිදහසේ ඇවිදගෙන යනවා. ඒ වුනාට, මගේ ඡායාරූප කලාවෙන් උනන්දු වෙච්ච ඇස් දෙකට පොඩි අව්ලක් තේරුනා. මට ඕනේ උනා දුර ඉඳන් නිදහස් චතුරශ්‍රයේ පින්තූරයක් ගන්න. එත් හරියට සමමිතිකව පින්තූරයක් ගන්න නම් මම නිදහස් මාවත මැදට එන්න ඕනේ. වාහන ගමන් කරන පාරක් මැද කැමරාවකුත් තියාගෙන මොන පින්තූරද?

එත් මම නෙවෙයි පසුබට වුනේ...

මගේ වෙලාවට එදා ඉරිදා දවසක් නිසා කොළඹ ඔය හරියේ වාහන තදබදයක් තිබුනේ නෑ. ඒ නිසා මට හිතුනා පාර මැදට ගිහින් පින්තූරයක් ගන්න. ඒකට තවත් උදව්වක් වුනේ ඒ පාර One Way කරලා තිබීම. එතකොට, ඒ දවස්වල නම්, වාහන ආවේ නිදහස් චතුරශ්‍රය පැත්තේ ඉඳල විතරයි. ඒ නිසා ඈත තියා වාහනයක් එනකොට අයින් වෙන්න පුළුවන් දුරක හිටියා නම් බය වෙන්න දෙයක් තිබුනේ නෑ.

ඔන්න ඉතින් මම පාර මැදට ගිහිල්ලා, කැමරාව එල්ල කරලා, හරියට සමමිතිකව එන්න නිදහස් චතුරශ්‍රය කැමරාවට අහු කරගෙන පින්තූරය ගන්න ලැස්ති උනා. පොඩි පොඩි වාහන දෙක තුනක් නිසා මට චුට්ටක් බලන් ඉන්න වුනා. නමුත් ඉතින් බය වෙන්න දෙයක් තිබුනේ නෑ. ඒ වාහන ගියාට පස්සේ මම පින්තූරය ගන්න ලැස්ති වුනා විතරයි.....

වාහනයක එන්ජිමක සද්දයක්.... එන පොට නම් අවදානම් බව මට තේරුනා. එතකොටම සුදු පාට රේසිං කාර් එකක් බෞද්ධාලෝක මාවත පැත්තේ ඉඳන් මතු උනා. බුදු අම්මෝ! මගේ ඇඟේ ලේ වතුර වුනා.... මොහොතක් මම බලාගෙන හිටියා වික්ෂිප්ත වෙලා. පාරේ ඒ පැත්තට පනින්නද? මේ පැත්තට පනින්නද? ඊට පස්සේ මම කකුල් දෙකට වීරිය දීලා කොහෙටද එක පැත්තකට පැන්නා. වාහනේ ඊටත් තත්පර දශම කීයකට හරි පස්සේ පාරේ අනිත් පැත්තෙන් වේගයෙන් ඉගිල්ලිලා ගියා.

මගේ වෙන්න නෝනා මට හිනා වෙනවා. මමත් අම්බානකට බය වෙලා. ඊටත් වැඩිය ලැජ්ජාව! අය්යෝ! මට වෙච්ච දේ!... හොඳ වෙලාවට පේනතෙක් මානෙක කව්රුත් නෑ. නැත්නම් මට පොලවේ පස් කන්න තමයි වෙන්නේ.

ඒ වුනත් මම අත ඇරියෙම නෑ. ආපහු පාර මැද්දට ගිහින් මේ පින්තූරේ ගත්තා. එත් ඉතින් සමමිතිය එහෙම නම් බල බලා හිටියේ නෑ.

ඔන්න මෙච්චර කල් මේ පින්තූරේ ගන්න මම ගත්තු 'අවදානම' ගැන කතාව දැනගෙන හිටියේ, මමයි, නෝනයි, කාර් එක එලවපු එකයි, එකේ වෙන කව්රු හරි හිටියා නම් එයාලයි විතරයි. දැන් නම් එක ප්‍රසිද්ධ රහසක් නේ. ඔන්න ඉතින් මට හිනා වෙනවා නෙවෙයි.