මේ තත්ත්වය වෙනස් වෙන්නෙ 19 සියවස පමණ සිට. අබිං යුද්ධ හේතුවෙන් චීනයට සිය ස්වෛරීභාවය අහිමි වීම පටන් ගන්නවා. ටායිපිං කැරැල්ලෙන් ඔවුනගේ මධ්‍යගත පාලනය බිඳ වැටෙනවා. බොක්සර් කැරැල්ලෙන් පස්සෙ විදේශිකයන් චීනය ගණන් ගන්නේ ඔවුන්ගේ ඉඩමක් විදියට.
මේකෙම දිගුවක් විදියට තමයි 1931 දි මැන්චූරියාව ජපන්නුන් විසින් අල්ලා ගැනෙන්නෙ. ඉන් පස්සෙ දිගටම ජපනා චීනාව පීඩනයට පත් කරනවා. පොඩි පොඩි සටන් නිතර වෙනවා.
ඒ වගේ එක් පොඩි සටනක් තමයි 1937 ජූලි 7 වෙනිදා සිද්ධ වෙන මාකෝ පෝලෝ සිද්ධිය. නමුත් අනෙක් අවස්ථාවල වගේ නෙවෙයි, එතෙනදි චීනය ජපනා එක්ක හැප්පෙන්න තීරණයක් ගන්නවා. ඒ තීරණය ගන්නෙ චියැං කායි ශෙක්.
එදායින් පසුව පටන් ගැනෙන්නෙ අන්ත අඳුරු සමයක්. චීනය සටන් කරන්නෙ සාපේක්ෂව දුර්වල හමුදාවක් එක්ක. ඒ වගේම රටේ ප්‍රාදේශීය යුධ නායකයින් තවමත් ප්‍රබල සමයක. ඒකාබද්ධව සටනක් දෙන්න චීනයට අමාරු වෙනවා මේ නිසා. අනෙක කිසිම රටක් චීනයට උදව් කරන්න ලෑස්තියක් දක්වන්නේ නැහැ. 1941 දි ඇමරිකාව සහ ජපානය යුධ වදින්න පටන් ගත්තාට පස්සෙත් ලෝකෙ වැඩි අවධානය යොමු වෙන්නේ යුරෝපය දිහාවට. බටහිර බලවතුන් චීනය පාවිච්චි කළා විනා චීනයට උදව් කළේ නැහැ. අනෙක දූෂිත නිලධාරීන් නිසා චීනයේ අභ්‍යන්තර තත්ත්වය යහපත් වුණෙත් නැහැ.
නමුත් චීනය දෙවන ලෝක යුද්ධයේදි කළ කැප කිරීම් ගැන බොහෝ කළක් ලෝකයට මතක තිබ්බේ නැහැ. මොකද ඉතිහාසය ලියන්නේ ජයග්‍රාහකයින් නිසා. 1945 යුද්ධෙ ඉවර වෙද්දි චියැං කායි ශෙක්ගේ ජාතිකවාදී හමුදාව වීරයින් වුනාට ඔවුනගේ දූෂිත පාලන තන්ත්‍රය කඩා වැටෙන්න වැඩි කල් යන්නේ නැහැ. ඔවුන්ව කොමියුනිස්ට්වාදීන් විසින් එළවා දැමීමේ කිසි අරුමයක් නැහැ. චීන බල අරගලය අන්තිමට ඉවර වෙන්නෙ එහෙම.
කොමියුන්ස්ට්වාදීන් මහජන චීනය බිහි කළාට පස්සෙ ඔවුන් 1937 - 45 කාළෙ ජාතිකවාදීන් කළ යුද්ධය ගැන කියන්නේ නැහැ. ඒ වගේම ජාතිකවාදීන්ට සාපේක්ෂව තමන් ජපන් විරෝධී සටනට දැක්වූ අඩු දායකත්වය ගැන කියන්නෙත් නැහැ. ජපානය විසින් ජාතිකවාදීන් දුර්වල කිරීම තමන්ට උපකාරයක් වූ බව කියන්නෙත් නැහැ.
චියැං සහ මාඕ සේතුං මිය ගිය පසුව අද වෙද්දි ජාතිකවාදීන් කළ කැපකිරීම් ගැන චීනය වැඩිපුර කතා වෙනවා.
මේ සියලු විස්තර රානා මිත්තර් ලියූ මේ පොතේ සඳහන්. එමෙන්ම තව බොහෝ කරුණු මේ පොතේ ඇතුලත් වෙනවා.
No comments:
Post a Comment